Marieke Groen - De andere familie Klein

Niet iedereen slaagt voor het ouderschapsexamen!

 

'Ze houdt niet van nieuwe verhalen,

die kunnen nog alle kanten uitgaan.'

 

Heel wat mensen zouden de klok van het leven graag wat trager willen zien tikken maar voor Amber, het jonge meisje uit De andere familie Klein, gaan de uren veel te traag. 'Tijd die verdwijnt als een konijn, dat is haar lievelingstijd', laat de schrijfster haar hoofdpersonage zeggen wanneer de tiener lang heeft staan turen naar de velden waarin konijnen verschijnen en weer verdwijnen. Vluchten is iets dat ze graag doet, zich verliezen in droombeelden over aanmonsteren op de grote vaart of een man ontmoeten die voor haar valt. De kans op een droomprins is klein want Amber is een meisje dat altijd overblijft. Of het gaat om een maatje, een broertje of ouders, alleen de kruimels van het bestaan lijken in haar schoot te vallen. 

Thuis heerst een kille treurigheid met een moeder die altijd vit en nooit zoent. Ook de grof gebekte, cynische vader is niet geschikt voor de rol die hij aanvaard heeft. De onderlinge communicatie loopt via huisregels die gerespecteerd of overtreden kunnen worden. Er hangt een sfeer van ingehouden adem en op eieren lopen, van geluidloos en hoorbaar gestraft worden. 'Ze doet een spelletje met zichzelf waarbij ze het zo lang mogelijk moet volhouden om de woorden 'papa' en 'mama' niet te zeggen'. Amber is een meid die altijd vecht tegen tranen en zichzelf, bij gebrek aan liefde, weerzinwekkend vindt.


Javaans beeldje
© Tropenmuseum

Toch is er ook een eiland van geborgenheid. Dat wordt bewoond door haar grootouders die laten zien dat liefhebben er erg gewoon kan uitzien: een vriendelijke gesprekstoon, de eeuwige puzzelboekjes van oma, opa die je meeneemt naar Schiphol, souvenirs van lang geleden - een oude scheepsklok, Javaanse kunst - die houvast geven... In de omgekeerde richting is liefde 'oma's wenkbrauwpotlood slijpen'. Maar niets is voor altijd. Als opa sterft wordt het familieplaatje herschikt. Dat betekent ook dat Amber, voor even, mag dromen van een ontsnappingsroute.

De andere familie Klein is een luchtig boek vol tragiek, een laconiek verhaal vol sluipende, psychische terreur. Een andere toonzetting is voor dit thema haast niet te bedenken. Marieke Groen heeft heel goed begrepen waar de grens ligt tussen aangrijpend en huilerig of pathetisch. Het is een kunst om beproefde invalshoeken, zoals eenzaamheid en je staande houden in een onrechtvaardige wereld, een fris jasje te geven. In deze opzet is de schrijfster beslist geslaagd. Net als je gelooft dat de ellende met humor te bezweren is, legt de auteur een strop om je keel. 

Bovendien kan ze voortreffelijk inzoomen op kleine scènes die een groter verhaal vertellen. Daarnaast zijn haar karakters gelaagd. De ouders hebben hun betere momenten. 'De moeder zegt wel eens wat een andere moeder zou kunnen zeggen.' En op schaarse ogenblikken laat de vader zijn treiterigheid varen en toont hij iets dat je bezorgdheid zou kunnen noemen. Zelfs de warme opa Klein heeft een euh... klein kantje. Ook Amber, het kind van wie de eigen ruimte niet gerespecteerd wordt, komt uitstekend uit de verf. Benieuwd of Marieke Groen een personage ook een voldragen innerlijke ontwikkeling kan meegeven. Dat is een nog iets grotere uitdaging. Toch is De andere familie Klein een betekenisvolle stap in haar schrijverschap!


Quotering: ***½

Uitgegeven bij Thomas Rap - 2015

De boeken van Marieke Groen
 

P.F.Thomése - De onderwaterzwemmer

Angst voor de oppervlakte 

 

 

'Iets wat ontbreekt kun je niet denken,

je kunt er alleen iets omheen bedenken.'

Precies willen verwoorden wat je wil vertellen, is voor een auteur een terugkerend gevecht. Het is een strijdbijl die hij moet hanteren en tegelijkertijd uit het zicht van de lezer moet houden. Alleen als je afstand neemt van De onderwaterzwemmer, zie je het werktuig liggen, ergens onder de slurf van een draaikolk. Maar voor het zover is voert P.F.Thomése je de nacht in, de nacht boven een verraderlijke rivier, de nacht in een kinderziel, de nacht van een dolende volwassene, de Afrikaanse sterrennacht.

Als een Nederlandse verzetsman en zijn zoon op geheime missie naar de overkant van de stroom zwemmen, slaat het noodlot toe. Alleen de jongen bereikt de andere oever. Terwijl hij ronddoolt in een onbekend dorp, maken paniek en ongeloof zich van hem meester. 'Hij wil niet dat de nacht verdwijnt, niet met zijn vader erin.' De jonge Martin raakt compleet het noorden kwijt en wordt verteerd door schuldgevoelens. In dit eerste deel van De onderwaterzwemmer klinkt Thoméses stem zo krachtig als die van een karakteracteur in een theatermonoloog (Lees eens een passage hardop!). Preciezer verwoorden wat je wil vertellen is niet mogelijk...

Dorpsvrouwen in Burkina Fasso

Dertig jaar later gaat Martin met zijn vrouw naar West-Afrika. Ze willen een plattelandskind bezoeken dat door de school van Victorine financieel geadopteerd is. Hiermee plaatst Thomése zijn hoofdfiguur in een onbekende, chaotische context, een omgeving die hem nog angstiger maakt dan hij al is. De psychisch beschadigde man is bang om los te laten en bang voor open einders. Hij is een verkrampte, apathische fatalist. 'Hij weet niet hoe hij moet terugkeren in de bewoonde wereld'. Victorine houdt hem vast, zoals een vader een kind vasthoudt. Omdat het gat in zijn hart voor gespletenheid heeft gezorgd voelt Martin warmte voor wie dichtbij is en wantrouwt hij de anderen. Als de reis een onverwachte wending neemt, heeft hij een beklemmende déjà vu. Maar hoe maakbaar is het leven?

De hand van de auteur veroorzaakt een flinke tegenstroom: telkens als je een bladzijde wil omkeren houdt een onzichtbare kracht je vinger tegen. Een nieuwe pagina wil zeggen dat woorden, die je niet wil loslaten, verdwijnen. Al gauw begin je op Martin te lijken, 'verdwijnen' en 'loslaten' zijn begrippen die je onrustig maken. Zinnen als 'Het verleden is geen land van gevonden voorwerpen, het is een verhaal dat je niet meer rond krijgt,' wil je niet laten gaan.

Cuba vormt het sluitstuk van deze roman.
© Narezz

Net zoals de onderwaterzwemmers aan het begin van de vertelling met een flinke teug lucht in de longen de rivier induiken, zo lijkt dit boek in één ademtocht geschreven te zijn. Alleen grote auteurs kunnen je die illusie geven. Voor beginnende schrijvers met ambitie kan dit vakmanschap erg ontmoedigend werken. Scriptoren zoeken naar het juiste beeld, het nauwkeurigste woord, de perfecte gedachte. Velen komen een heel eind, sommigen raken de wolken aan... en daarboven heb je P.F.Thomése. In De onderwaterzwemmer vindt hij een geslaagde balans tussen taalesthetiek, zintuiglijkheid, en beschouwing. Het is een spiegelverhaal over machteloze boosheid, bedenken maar niet geloven, ongestorven doden en 'één seconde die niks is maar alles wordt'. Met deze roman nestelt het thema van de verdwenen mens en de stuurloze achterblijver zich nog dieper in zijn oeuvre.

Toch is een boek ook net iets meer dan een verleidende binnenkant. In een tijd van kille schermcultuur mag de vormgeving van deze nieuwe Thomése met een pluim gaan lopen! De hardcover, het stemmige groen van de stoffen rug en het aangeslagen gelaat omringd door zilvervisjes kijken je nog lang na. Voor de lezer is loslaten echt geen optie! 
 

 

Quotering: *****

 

Uitgegeven door Atlas Contact - 2015

 

De boeken van P.F. Thomése

 

Hanneloes Pen - Een gegeven leven

Niet klagen maar dragen ! 

 

 

'7.5 gulden (premie) voor elke aangegeven jood.'

Bereid zijn je eigen leven te geven om dat van een ander te kunnen redden, is een bijna niet te vatten idee. Toch zijn er heel wat voorbeelden van mensen die dit offer met grote vanzelfsprekendheid brengen. Dat kan een arts in de frontlinie van een hedendaags conflict zijn of een verzetsvrouw tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Een gegeven leven vertelt het verhaal van Geertje Pel-Groot, een boerenkind uit de Zaanstreek dat in 1916 met fabrikantenzoon Wijbrand Pel trouwt en een comfortabel bestaan opbouwt. Beiden hebben een doopsgezinde achtergrond waarin ethiek en zelfstandig denken centraal staan. 'Heb je naaste lief zoals jezelf', heeft de kerk hen geleerd. Als de Duitse bezetting van Nederland een feit is, staat bij de Pels tussen woord en daad geen zweem van twijfel. Ouders en kinderen engageren zich in illegale activiteiten, zoals het wegsluizen van kandidaat-onderduikers.

Het kleurrijke centrum van hedendaags Zaandam
© Microtoerisme

Als de dochter en schoonzoon van Geertjes vriendin Rebecca naar het buitenland willen vluchten, moet er een gastgezin gevonden worden voor baby Marion. Omdat de familie Pel altijd bereid is om huis en hart open te zetten voor onfortuinlijken, heeft het joodse meisje meteen een onderkomen. Maar geluk raakt soms op. Politieagent, NSB-er en jodenjager, Hendrik van der Kraan, spiedt graag de buurt af en laat zijn oog vallen op Mappie, zoals het kind met het zwarte haar genoemd wordt. Geertje, die in de vooroorlogse crisisjaren gewend was om op de markt over de prijs van een zeemleren lap te onderhandelen, denkt dat ze het wel op een akkoordje kan gooien met de Gestapo. Dat lukt haar voor even maar uiteindelijk komt ze voor een drastische keuze te staan. Die zorgt ervoor dat ook voor haar de treinen gaan rijden...

Naast het uitwerken van de hoofdlijn, besteedt Hanneloes Pen terecht aandacht aan de emotionele schade die Marion oploopt door van onderduikadres naar onderduikadres te gaan en op driejarige leeftijd haar biologische ouders in de ogen te moeten kijken zonder hen te herkennen. De hechtingsjaren van het kind zien er chaotisch uit. Oorlog is meer dan verraad, deportatie en dood. Het is ook verder leven met psychisch puin en de opdracht om eeuwig dankbaar te zijn.  

Overlevenden van kamp Ravensbrück (april'45)
©  Rode Kruis

In Een gegeven leven wordt duidelijk gemaakt dat er in extreme situaties mensen zijn die verdienen en anderen die verliezen. Het woord 'geven' in de titel heeft ook een héél andere kant. Onder de oorlogsverdieners had je lui zoals Hendrik van der Kraan, die premies opstreek voor elke verklikte jood en graaide in de inboedel van op transport gestelde stadsgenoten. Verdieners waren ook kampbewakers die promoveerden op hun wreedheid en kampoversten die een villa met uitzicht cadeau kregen. Bij de verliezers waren zij die opstonden tegen de verdierlijking van de mens en wie het aan mazzel ontbrak. Hanneloes Pen heeft goed begrepen dat zowel bij deze grootse als bij de groteske daden een ingehouden vertelstem hoort.

Hoewel dit een individueel verhaal van uitzonderlijke moed en altruïsme is, past het in een lange rij van verzetsdaden waarvan de meeste anoniem zijn. Door de spots te richten op de donkere krullenkop van Mappie en de sadistische kapo's in de concentratiekampen, wordt iedereen die in de oorlogsjaren zijn nek uitstak, uit het duister gelicht. Deze dwarsliggers namen het woord gotspe over van hun jiddische medeburgers!

Een gegeven leven is bovendien, na Jacoba van Tongeren, het tweede boek over een verzetsvrouw dat in korte tijd verschenen is. Daarmee wordt recht gedaan aan de heldenstatus van deze vrouwelijke kanjers!


Quotering: ****

Uitgegeven bij Atlas Contact - 2015

De boeken van Hanneloes Pen
 

Raphael Montes - Perfecte dagen

Een spel van rat en muis !

 

 

'Ze had hem een nieuwe plaats gegeven in de wereld.'

 

Een gestoorde man die een meisje ontvoert en haar wil dwingen om van hem te houden... Is dat niet zo'n verhaal over misbruik en ander geweld dat eindigt met de bevrijding van het slachtoffer en de inrekening van de dader? Bij een middelmatige misdaadauteur zou dat het scenario zijn. Niet bij Raphael Montes, de Braziliaan die met Perfecte dagen een macaber sprookje heeft afgeleverd.

Zijn hoofdpersonage, Leo, is een student geneeskunde met een fascinatie voor de anatomische les. Omdat hij gelooft in de maakbaarheid van relaties, zet hij zijn zinnen op Clarice, een jonge vrouw van anderhalve meter. Dat laatste is geen toeval. Als je kennis maakt met zijn dominante moeder, krijg je een sterk vermoeden dat Leo een angst voor vrouwen heeft ontwikkeld. Wanneer Clarice in een afgelegen hotel aan haar filmscript wil gaan werken, krijgt de obsessie voor haar concrete vormen. Net als het draaiboek dat ze bedenkt, ontrolt het plot van Perfecte dagen zich als roadmovie. En in beide spelen dood en illusie een hoofdrol.  
 

Het tropische eiland Ilha Grande waar Leo en Clarice terechtkomen.

© rvcroffi

Als je de term 'misdaadliteratuur' op een boek wil kleven, dan moet het romangehalte hoog zijn. En omdat romans gedragen worden door hun karakters, moeten de personages niet alleen uitgediept zijn maar je ook de indruk geven dat je ze nog nooit ontmoet hebt. Wat gelaagdheid en oorspronkelijkheid betreft, is Raphael Montes helemaal op de afspraak. De gestoorde controlefreak Leo is in al zijn facetten aanwezig. Hij is de gewetenloze, gevoelsdode, excuusman, die niet in staat is zichzelf ter verantwoording te roepen. Tegelijkertijd ziet hij een moreel hoogstaand mens als hij in de spiegel kijkt. Vanuit zijn emotionele armoede denkt hij dat je zonder liefde of verdriet naar een dode kunt kijken die je, bij leven, van heel nabij gekend hebt. Leo's verwrongen gedachtenwereld en manipulatief narcisme zijn met veel precisie in beeld gebracht. 

Perfecte dagen is een uitgebalanceerd boek, een slingerbeweging tussen hard en zacht, gewelddadig en zorgend, het doordeweekse stel en het veroordeeld zijn tot elkaar, de stilte voor de storm en de komst van een tropische depressie. Die opbouw zorgt er ook voor dat de spanningsboog - een ander belangrijk romancriterium - nergens verslapt. Bovendien houdt de wat onderkoelde toon van de verteller de heftigheid van de gebeurtenissen en de inktzwarte ziel van Leo net voldoende in toom. Daarnaast dragen allerlei originele vondsten, tot en met de ontknoping van het verhaal, bij aan een erg verfrissende leeservaring!

Rio de Janeiro, de thuisbasis van Raphael Montes 
© Ramon Llorensi

Omdat de literaire wereld één groot leesdorp geworden is, vraag je je af of er nog iets typisch Braziliaans te ontdekken is in dit boek. Naast kerkbezoeken, klassenjustitie en -gezondheidszorg, vallen de vergaande bemoeienissen van de moeders op. Er is ook de theatraliteit in gebaren, taal en emoties. En op muzikaal vlak is er Leo's belangstelling voor landgenoot en internationale ster Caetano Veloso, de multicultureel geïnspireerde zanger-componist. Het is geruststellend om te ervaren dat de 'verStarbucksing' van boekenland zich nog niet voltrokken heeft!

In deze thriller ontbindt de auteur zijn duivels op een gedoseerde en intelligente manier. Hersenspinsels, rookgordijnen en de perceptie ervan door de nevenpersonages, tillen Perfecte dagen naar een hoog niveau. De flair waarmee Leo zijn menselijke omgeving een rad voor de ogen draait, is een meesterlijke zet. Daarnaast wordt de voorvoelde teloorgang overtuigend en verrassend uitgewerkt. Raphael Montes toont aan dat plotgedrevenheid niet noodzakelijk ten koste van karakterinhoud moet gaan. Om al deze redenen is het woord 'perfect' op de cover allesbehalve misleidend. Je zou ook kunnen zeggen dat deze Braziliaan zijn lezers inpakt met een ode aan de verbeelding!


Quotering: *****

Uitgegeven bij Cargo - 2015

De boeken van Raphael Montes
 

Barry Smit - Tahrir

 Barsten in het front !

 

'Meningen leiden tot idealen en idealen leiden tot puinhopen.'
 

Slechts korte tijd dekte de naam Arabische Lente de lading. Autoritaire regimes vielen van hun voetstuk, vrijheidstrijders wisten wat ze niet meer wilden en begrepen min of meer wat er in de plaats moest komen. Dankzij hun enthousiasme en met de ondersteuning van het Westen zou die nieuwe maatschappij wel van de grond komen. Dat was de teneur... Intussen weet iedereen waartoe het omkeren van deze bladzijden geleid heeft.

In zijn roman Tahrir stuurt Barry Smit zijn hoofdkarakter door de revolutionaire gebeurtenissen heen. 'Amsterdam is een toestand' zegt de ik-persoon wat verveeld. Als de kans zich voordoet vertrekt hij zonder aarzelen naar het gistende Caïro om campagnetrainingen te geven. Het Nederlandse team vult de opdracht op een politiek correcte manier in: er worden technieken aangeleerd zonder inhoudelijke bemoeienis en alle clubs - van liberalen tot moslimbroeders - worden uitgenodigd. De cursisten leren kritisch naar hun organisatie kijken, een toespraak schrijven, debatteren... Als de lesgever zich aangetrokken voelt tot de vrijgevochten Maryam, slaat de twijfel over zijn relatie met de Nederlandse Tessa toe. Maar hoeveel bewegingsruimte geeft een ultraconservatieve, laaggeletterde samenleving aan eigenzinnige individuen? Zowel voor de doorsnee actievoerder als voor het verliefde stel wordt het persoonlijke al gauw politiek en het politieke persoonlijk. Zo klinkt overal ter wereld de taal van de revolutie. En na de dromen komen de onafwendbare keuzes...

Demonstratie op Tahrir
© Zeinab Mohammed

Naast de sfeertekening van een miljoenenstad ('...je kon de smog bijna met je handen uit de lucht scheppen.') met hoestende taxi's, Indische vijgenbomen, discobootjes op de Nijl en zedenmeesters voor appartementencomplexen, zet Barry Smit een heldere achtergrond neer. Hij noemt man en paard: de haatbaarden die terroristen als martelaars vereren, de intimidatietechnieken en moordpartijen van het leger, de enge keuze tussen seculier en religieus fascisme, de gehersenspoelde burgers die in iedere buitenlander een spion of zionistische infiltrant zien, de paranoia en de verdeel- en heerspolitiek.

Hoewel achtergrondstoffering een roman voedt, is de context zelf geen dragende factor. Daar heb je de geest van de personages voor. En op dat vlak wringt het schoentje. Hoewel de ik-persoon midden in een aardbevingsgebied geplaatst wordt, zie je een man met weinig introspectie en vooral een armoedige gevoelswereld. Dat de auteur veel moeite heeft met het neerzetten van karakters merk je ook aan beide vrouwen die het aan identiteit ontbreekt. Het is bijgevolg onduidelijk waarom de centrale figuur twijfelt tussen de ene en de andere vriendin. De socio-politieke situatie lijkt de enige scherprechter te zijn.

Eén van de vele slogans op Tahrir
© Ramy Raoof

Net als bij veel journalisten die fictie gaan schrijven, stel je vast dat deze vroegere voorlichter van het Binnenhof te uitleggerig en te beschrijvend is. Je loopt als het ware mee met een registrerende camera. Bovendien weet hij de spanningsboog niet vast te houden. In plaats van het touw strak te trekken, maakt hij, halfweg en in het tweede deel van het verhaal, uitstapjes naar de piramides van Gizeh en het archeologisch museum in Caïro... bezoeken die niets toevoegen aan het dilemma van de hoofdpersoon. Ook de passages die zich in Nederland afspelen, brengen - behalve het vooruitzicht op een parlementaire carrière - geen noodzakelijke elementen aan.

Tahrir is, in weerwil van het onderwerp, een klinisch boek waarin de ziel van de verteller niet in beweging komt. Die laatste neemt waar en rationaliseert. Dat kun je moeilijk innerlijke beleving en ontwikkeling noemen. En vlakke karakters zijn dodelijk voor een roman! Jammer dat de intelligente en taalvaardige tekstschrijver deze fictiekans niet heeft kunnen grijpen.


Quotering: **½

Uitgegeven bij Atlas Contact - 2015

De boeken van Barry Smit
 

Kim Moelands - De vrouw in de spiegel

 Liever een wortel dan vla !

 

 

'Het verschil maken, die druppel op die gloeiende plaat zijn,

dat is wat ze wil.'

 

De kunst van het thrillerschrijven is het oproepen van mysteries en die aan de hand van boeiende karakters naar een originele ontknoping sturen. In De vrouw in de spiegel trekt Kim Moelands keurig haar rookgordijnen op: de man met de hond die geen dierenliefhebber is, een geheimzinnig huis, een Hannibal Lecter-adept die kickt op een machtspelletje met de boevenvangster, het verleden van rechercheur Tess... Om één van de personages ligt zelfs een sluier die je niet als dusdanig herkent. Een misdaadauteur neemt nu eenmaal graag een loopje met de lezer. En die laatste heeft niets liever!

In haar derde thriller gaat de schrijfster vol voor haar personages, hun typische trekjes maar vooral hun diepere identiteit. Zo is er Elisabeth, een vrouw met een pijnlijk verleden die steeds meer de controle over haar leven verliest. Ze is de ex van Jaap, een botte, egocentrische kerel die zijn bestuursfunctie bij het voedingsbedrijf Latté is kwijtgespeeld. Daarnaast is er nog Antoine, de aalmoezenier die in zijn zoektocht naar puurheid vooral duisternis vindt en zich van god verlaten voelt. Ook van politievrouw Tess krijg je allerlei gezichten te zien.

Wanneer vergiftigde toetjes van Latté slachtoffers maken, gaan de alarmbellen rinkelen bij de rechercheploeg. Vooral Tess, bij wie 'het gevoel smeekt om voorrang boven het verstand', gooit alles wat ze heeft in de strijd. De aanwijzingen die het onderzoek oplevert, wijzen allemaal in de richting van Jaap. Toch weet je als geoefende lezer dat er nog wel iets uit de mouw van de illusionist(e) komt. Aan het eind wacht een zeer originele climax die je doet beseffen dat de auteur je heel subliem om de tuin heeft geleid! Deze vondst werpt bovendien een interessant licht op de taak die de rechter te wachten staat!

Met heerlijke toetjes kan er iets engs gebeuren...
© Allrecipes_Ali 

Omdat hij economische belangen laat primeren op maatschappelijke, blinkt Boon, de bedrijfsleider van de zuivelfabriek, uit in verbloemende taal en doofpotacties. Het siert de auteur dat ze een kritische vinger aan de pols van de samenleving houdt. Dat doet ze ook als het over de vereenzaming van ouderen gaat. 'De sociale zekerheid verandert steeds meer in een asociale onzekerheid die niet uit te leggen valt', zo klinkt het.
Kim Moelands heeft het ambacht geleerd door het schrijven van haar autobiografische non-fictieboeken. Als je overstapt op fictie zoek je naar een complexere structuur, nog meer verbeelding, diepgang en taalgevoel. Op dit pad heeft ze flinke stappen gezet. Je voelt dat het creatieve proces van De vrouw in de spiegel haar helemaal in bezit heeft genomen. En wedden dat, voor het baasje van Balou, de hoofdstukken over de basset hound de meest pijnlijke waren om te beleven? Bovendien hoop je dat Kim de vraag 'Waarom hebben ziekenhuizen toch altijd te weinig parkeerplekken?' nooit meer hoeft te stellen. Niet alleen romanpersonages horen echo's uit het verleden...

Dat ze stijlvaster is geworden blijkt, onder meer, uit rake beschouwingen:
'Het gros van de menselijke handelingen vloeit immers voort uit ervaringen uit het verleden die met stok zijn gestraft of met wortel zijn beloond. Uiteindelijk wil iedereen zoveel mogelijk wortels verzamelen.'
'Het geluid van een celdeur is schraal wisselgeld voor het leven van een mens, maar het is in elk geval iets wat raakt aan genoegdoening.'
Tot de allerbeste passages horen trouwens de opgevoerde demonen (de hand die geen hand is!) van Elisabeth en de vertwijfeling van de priester. Er is niets mis met stilstaan in een thrillerverhaal!

Toch was het, stilistisch gezien, op de eerste bladzijden een beetje bang toekijken toen teveel, té korte zinnen elkaar opvolgden. Maar al gauw geraakte de schrijfster in de flow van de gebeurtenissen, een onderwatertechniek die ze niet meer losliet.

Basset hound: lange oren, korte poten
 © Petruss

De vrouw in de spiegel heeft een listig plot, loopt over van gevatte taal en flitsende dialogen, brengt vaart maar ook stilte waar het past. De verhoren op het politiebureau worden scherp en intelligent gevoerd. De replieken van boef Charlie - alias Hannibal Lecter uit The Silence of the Lambs - zijn heerlijk treiterig. Dit karakter gaat bovendien net als Tess mee naar een vervolgboek. Stof en open vragen genoeg... En waarom de geestelijke en zijn worsteling met god en het biechtgeheim geen uitgebreidere rol geven??

Om al deze redenen geldt het Tess-citaat boven dit stukje ook voor Kim Moelands. En zowel over de politievrouw als over Kim mag je zeggen dat het om een flinke plens op de gloeiende plaat gaat! Anders gezegd: een vezel- en vitaminerijke wortel voor allebei!


Quotering: ****½

Uitgegeven bij Bruna - 2015

De boeken van Kim Moelands