De schrijvende partizane
‘Als ik schrijf probeer ik geweld toe te passen
op degene die me leest.’
Niemand wordt zomaar een journalistieke wereldster. Zelfs Oriana Fallaci niet. Talent is namelijk niet voldoende. Minstens even doorslaggevend zijn verbetenheid en niet aflatende werkkracht. Als de Florentijnse in de jaren ’50 voor het tijdschrift L’Europeo gaat werken, moet ze zichzelf bewijzen met artikels over showbizz en societyleven. De perswereld is dan nog een in vakjes denkend mannenbastion.
Wat later mag ze een reis maken naar de VS en kennis maken met een land dat haar een leven lang zal fascineren. Als kind van de Tweede Wereldoorlog en de bijbehorende kansarme tijden, is de American dream een aanlokkelijke wissel op de toekomst. Toch zal ze altijd kritisch blijven kijken naar de politieke lijn van deze natie. Omdat haar anti-militarisme vorm heeft gekregen in de verzetsjaren waarin puber Fallaci koerierster was voor de partizanen, staat ze zeer kritisch tegenover de militaire interventie van Amerika in Vietnam. Toch is de VS ook de ideale springplank voor de internationale carrière die ze nastreeft.
Oriana Fallaci bij de Iraanse president Banisadr 1979 |
Tussen het kortere werk door, schrijft ze aan haar boeken. Een man, over het leven van de Griekse dichter en verzetsstrijder in de tijd van het kolonelsregime, Alekos Panagoulis, is haar bekendste. Omdat moed de eigenschap is die Oriana het meest waardeert, ligt het bijna voor de hand dat deze complexe man haar geliefde wordt. Net als het politieke en het persoonlijke zijn leven en dood bij haar altijd nauw verweven.
De auteursfoto bij 'Een man' © Piero Raffaelli |
Prima ook dat deze biografie door een vrouw geschreven is! Er is véél inlevingsvermogen nodig om door het pantser van deze vechtjas heen te breken. Met stoerheid kun je niet alle veldslagen winnen!
Uitgegeven bij Xander – 2015