Liever een wortel dan vla !
'Het verschil maken, die druppel op die gloeiende plaat zijn,
dat is wat ze wil.'
De kunst van het thrillerschrijven is het oproepen van mysteries en die aan de hand van boeiende karakters naar een originele ontknoping sturen. In De vrouw in de spiegel trekt Kim Moelands keurig haar rookgordijnen op: de man met de hond die geen dierenliefhebber is, een geheimzinnig huis, een Hannibal Lecter-adept die kickt op een machtspelletje met de boevenvangster, het verleden van rechercheur Tess... Om één van de personages ligt zelfs een sluier die je niet als dusdanig herkent. Een misdaadauteur neemt nu eenmaal graag een loopje met de lezer. En die laatste heeft niets liever!
In haar derde thriller gaat de schrijfster vol voor haar personages, hun typische trekjes maar vooral hun diepere identiteit. Zo is er Elisabeth, een vrouw met een pijnlijk verleden die steeds meer de controle over haar leven verliest. Ze is de ex van Jaap, een botte, egocentrische kerel die zijn bestuursfunctie bij het voedingsbedrijf Latté is kwijtgespeeld. Daarnaast is er nog Antoine, de aalmoezenier die in zijn zoektocht naar puurheid vooral duisternis vindt en zich van god verlaten voelt. Ook van politievrouw Tess krijg je allerlei gezichten te zien.
Wanneer vergiftigde toetjes van Latté slachtoffers maken, gaan de alarmbellen rinkelen bij de rechercheploeg. Vooral Tess, bij wie 'het gevoel smeekt om voorrang boven het verstand', gooit alles wat ze heeft in de strijd. De aanwijzingen die het onderzoek oplevert, wijzen allemaal in de richting van Jaap. Toch weet je als geoefende lezer dat er nog wel iets uit de mouw van de illusionist(e) komt. Aan het eind wacht een zeer originele climax die je doet beseffen dat de auteur je heel subliem om de tuin heeft geleid! Deze vondst werpt bovendien een interessant licht op de taak die de rechter te wachten staat!
 |
| Met heerlijke toetjes kan er iets engs gebeuren... © Allrecipes_Ali |
Kim Moelands heeft het ambacht geleerd door het schrijven van haar autobiografische non-fictieboeken. Als je overstapt op fictie zoek je naar een complexere structuur, nog meer verbeelding, diepgang en taalgevoel. Op dit pad heeft ze flinke stappen gezet. Je voelt dat het creatieve proces van De vrouw in de spiegel haar helemaal in bezit heeft genomen. En wedden dat, voor het baasje van Balou, de hoofdstukken over de basset hound de meest pijnlijke waren om te beleven? Bovendien hoop je dat Kim de vraag 'Waarom hebben ziekenhuizen toch altijd te weinig parkeerplekken?' nooit meer hoeft te stellen. Niet alleen romanpersonages horen echo's uit het verleden...
Dat ze stijlvaster is geworden blijkt, onder meer, uit rake beschouwingen:
'Het gros van de menselijke handelingen vloeit immers voort uit ervaringen uit het verleden die met stok zijn gestraft of met wortel zijn beloond. Uiteindelijk wil iedereen zoveel mogelijk wortels verzamelen.'
'Het geluid van een celdeur is schraal wisselgeld voor het leven van een mens, maar het is in elk geval iets wat raakt aan genoegdoening.'
Tot de allerbeste passages horen trouwens de opgevoerde demonen (de hand die geen hand is!) van Elisabeth en de vertwijfeling van de priester. Er is niets mis met stilstaan in een thrillerverhaal!
Toch was het, stilistisch gezien, op de eerste bladzijden een beetje bang toekijken toen teveel, té korte zinnen elkaar opvolgden. Maar al gauw geraakte de schrijfster in de flow van de gebeurtenissen, een onderwatertechniek die ze niet meer losliet.
 |
| Basset hound: lange oren, korte poten © Petruss |
Om al deze redenen geldt het Tess-citaat boven dit stukje ook voor Kim Moelands. En zowel over de politievrouw als over Kim mag je zeggen dat het om een flinke plens op de gloeiende plaat gaat! Anders gezegd: een vezel- en vitaminerijke wortel voor allebei!
Quotering: ****½
Uitgegeven bij Bruna - 2015
De boeken van Kim Moelands
