Sándor Márai - De nacht voor de scheiding

Een wereld valt uiteen !

'De mensen houden vast aan de wet die hun leven bestuurt.'

 

De teloorgang van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk was voor heel wat onderdanen een klap die ze niet meer te boven kwamen. Als verliezende partij aan het eind van WO I en onder druk van nationalistische bewegingen viel de multiculturele natie in 1918 uit elkaar. Vooral de hogere klasse in Oostenrijk en Hongarije verloor daarbij een sociaal-cultureel leven en status waarnaar ze altijd met heimwee zou terugverlangen. Schrijvers als Joseph Roth en Sándor Márai hebben hun oeuvre rond die niet aflatende nostalgie opgebouwd.

Kristóf Kőmíves, de hoofdpersoon uit De nacht voor de scheiding, is een stand en plichtsbewuste echtscheidingsrechter uit Budapest die in varkensleer gebonden wetboeken om zich heen heeft. In de wereld van de rechtbank, die hij kent van zijn vaders carrière, voelt hij zich veilig. '...de omgangsvormen, de discipline, de verhouding tussen ondergeschikte en superieur, ja zelfs de inrichting en atmosfeer van de rechtszalen' voelen vertrouwd aan. Het vooroorlogse universum is niet helemaal weg. Toch moet Kőmíves toegeven dat 'de tijdgeest hem beledigd heeft'. Nieuwerwetse begrippen als 'vriendschapshuwelijk' en 'proefhuwelijk' doen hun intrede. 'Het gezin maakte een besmettelijke, acute ziekte door', zo klinkt zijn gemor.

Buiten de nieuwmodische tijden met een jeugd, die zich overgeeft aan 'frivole dansmuziek' en het leven dat 'een wedloop' is geworden, sluipt er nog een gevaarlijker spelbreker het leven van Kőmíves binnen. Wanneer hij het nachtelijk bezoek krijgt van een vroegere medescholier, Imre Greiner, worden zijn vermeende steunpilaren zonder enige schroom onderuit gehaald. Menselijke driften laten zich niet in wetten en regels vangen. Dokter Greiner is op zoek naar een biechtvader die hij tegelijkertijd aanklaagt. En de wetboekvaste rechter heeft geen pleitrede voorhanden.

Budapest: zicht op de Buda-wijk aan de overkant van de Donau,
een locatie uit 'De nacht voor de scheiding'
© Scriptor

Hoewel dit boek aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog speelt, kijkt Marai, op een korte passage na, niet vooruit maar des te meer achteruit. Daarbij moet zijn hoofdpersoon onderkennen dat het vangnet uit zijn jeugd gaten vertoont. Bovendien biedt de geaardheid van het individu evenmin ruggensteun. De kwakkelende gezondheid van de midlife-man maakt het beeld van onmacht en teloorgang compleet. Het woord 'scheiding' in de titel van dit boek heeft dan ook een meervoudige betekenis.

In deze kleine roman benoemt Sándor Márai op indrukwekkende wijze allerlei vormen van verlies: een natie die als familie voelde, een wereldorde die op z'n minst schijnvastigheid bood, de liefde die even ongrijpbaar is als een bolletje kwik en de eigen ziel die een troebel water is.

Deze Hongaarse grootheid is de ongekroonde observator-analist van de condition humaine. Mocht hij nu leven, dan zou hij ook de ronddobberende mens tekenen. En net daarom is deze in 1900 geboren schrijver nog bloedactueel!


Quotering: ****½

Uitgegeven bij Wereldbibliotheek - 2006 & Rainbow - 2013

Hilde Vandermeeren - Scorpio

Het verraad van een roos !

 

'Dit was haar territorium,

haar anonieme koninkrijk van waaruit ze regelde wie wanneer zou sterven.'   

 

Als je, zoals Fabienne, suppoost bent in het Louvre, of zoals haar vriend Claude, portier van een luxewinkel, dan 'loop je het risico te sterven van verveling'. Om hun hartslag te kunnen voelen, dalen deze Parijse personages uit Scorpio clandestien af in het dodenrijk zoals je het ondergrondse gangenstelsel van de Franse hoofdstad zou kunnen noemen. Daar kom je niet allleen stinkende riolen met ratten tegen maar evenzeer talloze beenderen en schedels van 18de en 19de eeuwse overledenen waarvoor geen plek meer was op de overvolle kerkhoven van de stad.

Wie ook probeert de volgende dag te halen is Michael, een huurmoordenaar die het tunnelcomplex als vluchtroute gebruikt. In de 280km lange catacomben kun je makkelijk verdwalen of een instortend gewelf op je kop krijgen. Toch dreigt er nog groter gevaar. Toen hij onlangs een opdracht weigerde heeft hij de toorn van Dolores, de genadeloze manager van de moorden op bestelling, over zich afgeroepen. Dat moment van zwakte - of noem het 'de stem van het geweten' - heeft alles te maken met Lukas, het zoontje van Gaelle en Bernd. Hun zekerheden komen in een mum van tijd helemaal op de helling te staan. Na een traumatiserend moment thuis wordt Gaelle wakker in een psychiatrisch ziekenhuis waar ze overgeleverd is aan sceptische artsen en politiemensen. Maar de vroegere topatlete is een vechter.

Een muur van botten en schedels in de Parijse catacomben
© Marianne van Exel 

Scorpio is een langgerekte sprint tussen vluchtenden en achtervolgers waarbij het recht van de sterkste beslist over winst of verlies. In vergelijking met haar vorige boeken heeft de toon van Hilde Vandermeeren zich verhard. En zoals het past bij een regelrechte actiethriller heeft ze het verteltempo flink opgedreven. Vrij korte, filmische scènes en snel veranderende locaties houden de intrige op snelheid. De spanning, daarentegen, komt voort uit de machteloosheid van haar personages, het gevoel door iedereen verlaten te zijn maar ook uit het opvoeren van een astmatisch jongetje of de bikkelharde en onbenaderbare Dolores die zich in een safe house heeft verschanst en natuurlijk het op tijd en stond serveren van een cliffhanger.

Voor de liefhebber van stroomstoten en hartkloppingen is Scorpio een moeilijk weg te leggen boek. Maar de schaduwkant van een actieplot is dat het genre weinig gelegenheid biedt tot verdieping. Je kunt niet hollen en stilstaan tegelijk! Dat betekent dat de karakters vrij vlak blijven, geen ontwikkeling doormaken en dat maatschappelijke achtergronden weinig ruimte krijgen.

Die beperkte reflectiemarge wordt door de schrijfster wel goed benut. De attente lezer ziet in Scorpio een verhaal over licht en donker, over letterlijke en figuurlijke spelonken, over een parallelle - maar reële - wereld waarin alle grenzen van de moraliteit overschreden worden. Uit de catacomben kun je nog ontsnappen, het schimmenrijk van het kwaad laat je nooit meer gaan. 'Er zijn tientallen mensen die in opdracht van een of ander dierbaar familielid vroegtijdig op het kerkhof terechtkomen', kun je lezen. Zelfs een spijtoptant als Michael heeft voor de rest van zijn jaren een beladen ziel. En het etiket 'schuldige' kleeft niet alleen op wie het wapen hanteert.

De bijnaam van Michael is 'de kameleon',
het dier dat als overlevingstruc van kleur kan veranderen.
© JialiangGao

Deze Westvlaamse doet ook altijd iets moois met details. Hier is dat, onder meer, het moederdagknutselwerkje van Lukas, de blinde butler, een vlag die halfstok hangt en de genetisch geteelde roos met de uitzonderlijk lange doornen. Die laatste spiegelt niet alleen in de persoonlijkheid van Dolores maar roept ook het beeld op van tegenstrijdigheden in de aard van het individu. Het aantal bloeddorstige legerofficieren en sadistische dictators die elke dag een verse roos op hun werktafel hebben staan of poëzie schrijven, zou niemand te eten willen geven.

De gediplomeerde psychologe Hilde Vandermeeren weet ook dat gedrag altijd ergens vandaan komt. En daarbij zijn jeugdervaringen zéér bepalend. Aan de conclusie dat noch het goede, noch het kwade de wereld ooit zullen verlaten ontsnapt niemand.

Hoewel de auteur deze keer een ander stijlpad heeft genomen, herken je de constante in haar werk: ze is zo muurvast dat je de indruk krijgt dat het verhaal zichzelf vertelt! Die Gouden Strop-nominatie mag een keer verzilverd worden!


Quotering: ****

Uitgegeven bij Q - 2016
 

Simone van der Vlugt - Vraag niet waarom

Wie confrontaties aangaat zet stappen !

 

'Soms is stilte een beter pressiemiddel om iemand aan het praten te krijgen

dan een eindeloze reeks vragen.'

Ook in dit derde deel van de zéér onderhoudende Lois-trilogie beïnvloedt het persoonlijke het maatschappelijke en omgekeerd. Deze keer focust Simone van der Vlugt op het verband tussen een psychische stoornis, een emotioneel beschadigende opvoeding en gewelddadig gedrag. Daaraan wordt de verantwoordelijkheidsvraag gekoppeld: die van een zus voor haar broer, die van ouders ten opzichte van kinderen, die van de samenleving ten aanzien van zwakkere individuen. En net zoals in de vorige delen is Lois de betrokken rechercheur die zich in de harten van de lezers nestelt. Omdat ook zij een afwezige vader en moeder had, komt het innerlijke gevecht van de boosdoeners wel erg dicht bij. Aan de ene kant zou ze een arm om hen heen willen slaan en anderzijds moet misdaad bestraft worden...een realistisch en uitdagend gegeven!

© Pixabay

Sinds het begin van deze Lois-reeks maakt de schrijfster duidelijk dat het loont om je te laten bijpraten door echte speurders. Op deze manier voeg je originaliteit toe aan een beproefd genre en geef je je doelpubliek nieuwe weetjes mee. De ondervragingen, de instructies aan collega's in opleiding, de dialogen tussen politiemensen onderling... voelen erg waarheidsgetrouw aan. Overtuigende quotes zoals het citaat boven dit stukje of 'Daar begint rechercheren toch mee? Scenario's bedenken?' versterken de indruk dat je midden in de blauwe wereld staat. Bovendien krijg je inzicht in de vraag welk soort politiewerk resultaat oplevert. Dan kom je uit bij het opbouwen van een archief, computerprogramma's die je helpen om door het bos de bomen te zien, het interpreteren van feiten, dat mensenwerk is, en de psychologische expertise waarvoor de auteur psychiater Onno bedacht heeft. Onno kan daarbij in één moeite de emotioneel vastgelopen psyche van Lois onder handen nemen.

Simone van der Vlugt heeft weer eens bewezen dat de combinatie van huiswerk maken en een bovengemiddelde verbeelding voor uiterst prettige leesuren kan zorgen. Voor levendigheid, het juiste ritme en het in elkaar schuiven van structuuronderdelen ben je bij haar steeds aan het juiste adres. Je laten stilstaan en nadenken doet ze ook altijd. Bijvoorbeeld over hoe je jezelf harder kunt straffen dan justitie dat kan. En die pamperende Onno, Simone, bestaat die echt? Zo ja, graag adres en telefoonnummer in het volgende deel! Met of zonder zeilboot, dat maakt niet uit...


Quotering: ****

Uitgegeven bij Ambo Anthos - eerste editie  2014 - grote pocket 2016
 

Simone van der Vlugt - Morgen ben ik weer thuis

Achter de horizon wacht een ander leven !

 

'Rechercheren is niet altijd een kwestie van actief bezig zijn.'

 

Op het eerste gezicht lijkt Morgen ben ik weer thuis op een oog-om-oog-tand-om-tand-verhaal met een kind als inzet. De elfjarige Britt heeft niet alleen gescheiden ouders maar moet ook omgaan met de draaideurdelinquent die haar vader is. Wanneer ze na de turnles voor getalenteerden niet thuis komt, rinkelen de alarmbellen bij moeder en recherche. Omdat vader Roy achter gesloten deuren zit, valt de verdenking niet meteen op hem. Dat verandert wanneer hij ontsnapt blijkt te zijn.

Omdat een aparte vertellijn bedacht is voor het pad dat Roy en Britt volgen, krijgt de lezer de kans om een band op te bouwen met de verdachte en beetje bij beetje inzicht te krijgen in de relatie tussen vader en dochter. Morgen ben ik weer thuis is een roadmovie vol benauwende situaties die de dapperheid van een meisje en de zachte kant van een ijskoude crimineel te voorschijn haalt. Terwijl het jagende politieteam hen op hun vlucht door Nederland en Duitsland op de hielen zit, kleurt de invoelende rechercheur Lois Elzinga, die deze serie draagt, (Zie deel I: Aan niemand vertellen), nog steeds niet binnen de lijntjes en durft ze nog altijd haar eigen demonen niet onder ogen zien. Op een aantal momenten is zij de spiegel van wat Simone van der Vlugt heeft opgestoken van de veldrechercheurs Serhat Basoglu en Marco Visser die geholpen hebben om van Lois en haar collega's geloofwaardige personages te maken (Zie toelichting aan het eind van elk boek). Opmerkingen zoals het citaat boven dit stukje getuigen hiervan. Op die wachtmomenten last de auteur scènes uit het privéleven van Lois in. Daarbij valt het op dat ze, geheel in overeenstemming met haar jeugdervaringen, een zéér weifelende houding aanneemt tegenover een kandidaat-geliefde.


© Pixabay

Wat de psychologie van de karakters betreft zit je bij deze schrijfster altijd goed. In dit boek toont ze aan dat relaties niet éénduidig zijn. Kun je houden van een criminele vader? Kan een asociale man om zijn dochter geven? Mag die dochter blij zijn met eigenschappen die ze van hem geërfd heeft? Dat zijn vragen die je uit je comfortdenken halen. Bovendien heeft Simone van der Vlugt het Lois-personage bij dit vader-dochterthema betrokken. Ook de kordate politievrouw heeft een afwezige ouder die steken heeft laten vallen. Of ze de moed zal hebben dit emotionele laadje open te trekken zullen we zien in deel drie van deze vervolgreeks.

In deze Lois-kroniek is de combinatie van emotie en doordenkertjes een bindend element tussen de lezer en de fictieve bekenden die steeds meer aanvoelen als de vriendinnen met wie je een flesjes kraakt of de buurman die je uitnodigt voor een paar hardlooprondjes in het park. Nadat Aan niemand vertellen voor een indrukwekkende kennismaking heeft gezorgd, maakt dit mooi uitgebalanceerde tweede luik je nieuwsgierig naar de opvolger!


Quotering: ****

Uitgegeven bij Ambo Anthos - eerste editie 2013 - grote pocket 2016
 

Simone van der Vlugt - Aan niemand vertellen

Onbetrouwbare bondgenoten ! 

 

'De buitenwereld ziet wat ze wil zien:

een aantrekkelijke jonge vrouw, vriendelijk en behulpzaam.'

Toen Simone van der Vlugt, enkele jaren geleden, het besluit nam om een serie te gaan schrijven, heeft ze van bij de start de lat erg hoog gelegd. Hoe ver haar ambitie reikte zie je in Aan niemand vertellen, het eerste deel rond politievrouw Lois Elzinga. Om een geloofwaardig en goed gestoffeerd speurdersverhaal te kunnen schrijven verdiepte ze zich in een complexe psychische stoornis en nam ze twee teamchefs van de regionale recherche Noord-Holland Noord onder de arm.

Maar een fictieboek begint met een attractieve hoofdpersoon. Om haar in de verf te kunnen zetten plaatst Simone van der Vlugt het nuchtere professionele milieu van Lois tegenover de zwevende gefortuneerden uit de entourage van haar zus Tessa. Het snobisme van de aangetrouwde familie wordt trouwens erg gevat en vermakelijk verwoord. Bovendien heeft de schrijfster Lois en Tessa een emotioneel belastend verleden meegegeven. Wat de recherchevrouw betreft, zorgen een stoere buitenkant en een broos binnenste voor een interessant spanningsveld!

Als even voor Kerst het verminkte lijk van een jonge man gevonden wordt, gaat het team dubbele diensten draaien en weet Lois niet meer wat een sociaal leven is. Pas wanneer zich een tweede slachtoffer aandient, beginnen de gebundelde krachten iets op te leveren. Op dat moment doet de auteur een gedurfde zet: terwijl de politiemensen nog in het duister tasten, vertelt ze de lezer wie de moordenaar is en geeft de dader zelfs een doorslaggevende stem. Gaandeweg begrijp je het waarom van deze keuze. Ze heeft alles te maken met het tot leven wekken van een gecompliceerde geest die het plot aanstuurt.

Niet iedereen woont in een prettig hoofd!
© Pixabay

Aan niemand vertellen gaat over beschadigde vrouwen en hoe ze met die pijnlijke herinneringen omgaan. Allemaal nemen ze hun toevlucht tot vormen van vluchtgedrag. Soms is die noodoplossing alleen kwalijk voor henzelf, in andere gevallen ook voor de samenleving. 'Daar zat de ergste pijn': het feit dat de jongen die jarenlang deel heeft uitgemaakt van haar nachtmerries, haar niet eens had herkend,' zo laat Simone van der Vlugt de schuldige die tegelijkertijd slachtoffer is, naar zichzelf kijken. Dat ook Lois een geschonden ziel heeft, maakt haar ontvankelijker voor het correct uittekenen van dit daderprofiel. TBS biedt andere mogelijkheden dan doorsnee gevangenschap. In hoeverre een mens verantwoordelijk is voor zijn handelingen is een vraag die in dit boek een nieuwe dimensie krijgt. En in de marge van de grote lijnen blijft het beeld hangen van één van de meest tragische vriendschappen die je je kunt voorstellen.

Zoals we van haar gewend zijn oogt ook hier de stijl van deze schrijfster fris en scherp. Ze pakt je in met slimmigheidjes en gedegen research. 'Onderhoudend' is een understatement voor een boek dat je niet weg kunt leggen. Na het omslaan van de laatste bladzijde kun je alleen maar concluderen dat de psychologische misdaadromen een fascinerende invalshoek rijker is. Hoe Simone van der Vlugt dit perspectief verliteratuurt verdient een vet compliment! Lois heeft vast een portie smeuïge oliebollen over voor de vrouw die haar op sleeptouw neemt!  

Quotering: ****½

Uitgegeven bij Ambo Anthos - 2012 (eerste editie) - 2016 (grote pocket)
 

Virginia Baily - Op een ochtend

     Een speling van het lot ! 

 

 

'Die hoeft niet eens in een getto te zijn. Het getto zit in hem.' 

 

Een moment, een situatie, een keuze. Of je links- of rechtsom gaat kan een immens verschil maken. Dat ervaart Chiara Ravello wanneer ze in het bezette Rome van '43 door het joodse getto loopt. In een opwelling haalt ze, met instemming van de moeder, een jongen uit de vrachtwagen die klaar staat om naar een vernietigingskamp te rijden. Aan kleine Daniele wordt niets gevraagd. Dat je een kind niet zo maar verkast, blijkt uit de jaren die volgen. Daniele lijdt aan een post-traumatische stoornis en vindt nooit zijn plek in de wereld. Chiara vecht tevergeefs om hem in het juiste spoor te houden. Toch is de liefde voor haar pleegzoon onaantastbaar.

Een diepmenselijk gegeven gekoppeld aan een intrigerende historische achtergrond, dat zou een beklijvend verhaal moeten opleveren. Helaas stel je snel na het veelbelovende begin vast dat het plot in mekaar zakt. Als je vanuit vier perspectieven vertelt maak je het jezelf bijzonder moeilijk, wellicht onmogelijk. Dat weet zelfs een doorsnee lezer, laat staan een letterkundige als deze auteur. Het verbaast dan ook geenszins dat Baily er niet in slaagt om de hoofdlijnen naar behoren uit te werken en op mekaar af te stemmen. Haar personages komen bovendien in deze gekunstelde vertelling nooit te leven. De schrijfster rekt hun bestaan onverantwoord lang tot ze alle 379 bladzijden gevuld heeft. Om dat doel te halen bedient ze zich van ellenlange passages over eten en drinken of een kat die een muis vangt. De saaie, oppervlakkige dialogen en de flarden maatschappelijke context leggen haar gebrek aan zeggingskracht bloot. Daarbij verraadt ze haar beperkte talent door belangrijke gebeurtenissen doodleuk uit de lucht te laten vallen.

 

Een Duitse tijgertank in Rome (1944)

Wie een beetje belezen is weet schrijvers te noemen die dit genre wel in de vingers hebben. Elena Ferrante en Maria Duenas, bijvoorbeeld. Dichter bij huis heb je het vakmanschap van Simone van der Vlugt (Rode sneeuw in december). En doe je het iets minder goed dan deze toppers, dan heb je nog een heel aardig boek. Helaas is het verdict van Op een ochtend zwaar. Over een roman die als los zand aan mekaar hangt en bij de eerste windvlaag verstuift, ben je snel uitgepraat.   

  

Quotering: **

 

Uitgegeven bij Ambo Anthos - 2016
 

Matthijs Eijgelshoven - Retour Calypso

Aardse paradijzen zijn bedrieglijk !

 

'Iets vergeten is niet hetzelfde als eraan ontsnappen.'

 

Wie zijn klassieken kent, weet dat Homeros zijn hoofdpersoon Odysseus, schipbreuk laat lijden bij een door water omringde plek waarvan aangenomen wordt dat het Gozo is, het zustereiland van Malta. Daar wordt hij opgevangen door de nimf Calypso die liefde met gevangenschap verwart. Na zeven jaar is haar aantrekkingskracht op hem uitgewerkt en kan de zwervende zeevaarder dankzij de tussenkomst van oppergod Zeus naar huis terug keren.

 

Retour Calypso draait in cirkels om deze overgeleverde vertelling heen. Suzy heeft een relatie van tien jaar achter de rug met Victor. Al die tijd woonde ze op het hoofdeiland bij deze succesvolle schilder, die haar het vak leerde. Net als de halfgodin in het oud-Griekse dichtwerk is de kunstenaar een autoritaire man en Suzy een bijna-gevangene van de fascinatie voor haar leermeester. Nu haar vader het einde van zijn leven ziet naderen, neemt ze de boot naar Gozo, de plaats waar ze opgroeide en getekend werd voor het leven. 'Het is maar precies waar ik bang voor ben geweest, dat afstand een goed wapen is maar tijd niet', zo duidt ze haar onrust.

Het droge, rustgevende Gozo
© Scriptor

Meteen hangt er een ongemakkelijke sfeer. Het thuisgevoel is afwezig, de vaderrelatie staat onder druk en mist woorden. Dat laatste stelt Suzy teleur want zij komt verhaal halen. Zonder dat je weet wat er precies gebeurd is, lees je over het grote gemis van haar moeder Lucinda en broertje Daniël. Suzy doolt over het eiland, heeft geen zin om te schilderen, slaapt slecht maar huilt niet. Je ziet een vrouw die zichzelf op slot heeft gedaan, is afgesneden van haar gevoelens en anderen niet toelaat: een overlevingsstrategie waarvoor je een prijs betaalt. Ze blijkt 'een grote, fundamentele woede' tegenover haar vader te voelen. Omdat ook hij onverwerkte ervaringen in drank smoort, stokt de dialoog tussen hen.

 

Als de auteur vroeger en nu met mekaar vervlecht leer je de kleine Suzy kennen, een meisje dat veel te vroeg volwassen werd. 'Niet iedereen van twaalf is een kind', hoor je haar zeggen. Op dat moment is ze al alleen met Alfred zoals ze haar vader afstandelijk noemt. Ze heeft zorgtaken, ook in het familierestaurant dat gerund moet worden. Die uitzonderlijke omstandigheden plaatsen haar in een sociaal isolement en leiden tot diepe eenzaamheid.

Omdat de tijd op Gozo vaak stilstaat
kun je er makkelijk terugkeren naar de middeleeuwen.
© Scriptor

In een suggestieve stijl waarbij de lezer zelf veel in te vullen heeft, tekent Matthijs Eijgelshoven het portret van een vrouw die heen weer geslingerd wordt tussen verbolgenheid en zorgende liefde, tussen schuldgevoelens en wanhoop. Haar radeloosheid uit zich in het dragen van haar moeders jurken, het vergeefs hengelen naar antwoorden die bevestigen dat Lucinda van haar gehouden heeft en het wiegen van de baby van haar oude schoolvriendin. Wars van alle sentimentaliteit ontwikkelt zich een plot waarin duidelijk wordt gemaakt dat er een hels verschil is tussen links- of rechtsaf gaan en dat er geen weg terug is. Bij het slotakkoord stel je vast dat deze cryptische schrijver je op het verkeerde been heeft gezet.

Deze niet zo jonge debutant heeft blijkbaar willen wachten tot hij de vakkundigheid in de vingers had, zijn oneliners origineel genoeg waren en zijn bespiegelingen een voorbeeld van subtiliteit. Wellicht had deze roman op een rauwere toon in het menselijk lot mogen kerven maar dat kan een kwestie van smaak zijn. Het siert Matthijs Eijgelshoven dat hij het heeft aangedurfd om in de huid van een vrouwelijk personage te kruipen, een opdracht waarbij hij nooit uit de bocht gaat. Bovendien is het Calypso-thema een knappe vondst die mooi spiegelt in het eiland met zijn grotten, in het spanningsveld tussen gevangenschap en vrijheid, in de onsterfelijkheid van de kunst en het idee van het verborgene!
                  

Quotering: ***½

Uitgegeven bij Ambo Anthos - 2016