Hilde Vandermeeren - Scorpio

Het verraad van een roos !

 

'Dit was haar territorium,

haar anonieme koninkrijk van waaruit ze regelde wie wanneer zou sterven.'   

 

Als je, zoals Fabienne, suppoost bent in het Louvre, of zoals haar vriend Claude, portier van een luxewinkel, dan 'loop je het risico te sterven van verveling'. Om hun hartslag te kunnen voelen, dalen deze Parijse personages uit Scorpio clandestien af in het dodenrijk zoals je het ondergrondse gangenstelsel van de Franse hoofdstad zou kunnen noemen. Daar kom je niet allleen stinkende riolen met ratten tegen maar evenzeer talloze beenderen en schedels van 18de en 19de eeuwse overledenen waarvoor geen plek meer was op de overvolle kerkhoven van de stad.

Wie ook probeert de volgende dag te halen is Michael, een huurmoordenaar die het tunnelcomplex als vluchtroute gebruikt. In de 280km lange catacomben kun je makkelijk verdwalen of een instortend gewelf op je kop krijgen. Toch dreigt er nog groter gevaar. Toen hij onlangs een opdracht weigerde heeft hij de toorn van Dolores, de genadeloze manager van de moorden op bestelling, over zich afgeroepen. Dat moment van zwakte - of noem het 'de stem van het geweten' - heeft alles te maken met Lukas, het zoontje van Gaelle en Bernd. Hun zekerheden komen in een mum van tijd helemaal op de helling te staan. Na een traumatiserend moment thuis wordt Gaelle wakker in een psychiatrisch ziekenhuis waar ze overgeleverd is aan sceptische artsen en politiemensen. Maar de vroegere topatlete is een vechter.

Een muur van botten en schedels in de Parijse catacomben
© Marianne van Exel 

Scorpio is een langgerekte sprint tussen vluchtenden en achtervolgers waarbij het recht van de sterkste beslist over winst of verlies. In vergelijking met haar vorige boeken heeft de toon van Hilde Vandermeeren zich verhard. En zoals het past bij een regelrechte actiethriller heeft ze het verteltempo flink opgedreven. Vrij korte, filmische scènes en snel veranderende locaties houden de intrige op snelheid. De spanning, daarentegen, komt voort uit de machteloosheid van haar personages, het gevoel door iedereen verlaten te zijn maar ook uit het opvoeren van een astmatisch jongetje of de bikkelharde en onbenaderbare Dolores die zich in een safe house heeft verschanst en natuurlijk het op tijd en stond serveren van een cliffhanger.

Voor de liefhebber van stroomstoten en hartkloppingen is Scorpio een moeilijk weg te leggen boek. Maar de schaduwkant van een actieplot is dat het genre weinig gelegenheid biedt tot verdieping. Je kunt niet hollen en stilstaan tegelijk! Dat betekent dat de karakters vrij vlak blijven, geen ontwikkeling doormaken en dat maatschappelijke achtergronden weinig ruimte krijgen.

Die beperkte reflectiemarge wordt door de schrijfster wel goed benut. De attente lezer ziet in Scorpio een verhaal over licht en donker, over letterlijke en figuurlijke spelonken, over een parallelle - maar reële - wereld waarin alle grenzen van de moraliteit overschreden worden. Uit de catacomben kun je nog ontsnappen, het schimmenrijk van het kwaad laat je nooit meer gaan. 'Er zijn tientallen mensen die in opdracht van een of ander dierbaar familielid vroegtijdig op het kerkhof terechtkomen', kun je lezen. Zelfs een spijtoptant als Michael heeft voor de rest van zijn jaren een beladen ziel. En het etiket 'schuldige' kleeft niet alleen op wie het wapen hanteert.

De bijnaam van Michael is 'de kameleon',
het dier dat als overlevingstruc van kleur kan veranderen.
© JialiangGao

Deze Westvlaamse doet ook altijd iets moois met details. Hier is dat, onder meer, het moederdagknutselwerkje van Lukas, de blinde butler, een vlag die halfstok hangt en de genetisch geteelde roos met de uitzonderlijk lange doornen. Die laatste spiegelt niet alleen in de persoonlijkheid van Dolores maar roept ook het beeld op van tegenstrijdigheden in de aard van het individu. Het aantal bloeddorstige legerofficieren en sadistische dictators die elke dag een verse roos op hun werktafel hebben staan of poëzie schrijven, zou niemand te eten willen geven.

De gediplomeerde psychologe Hilde Vandermeeren weet ook dat gedrag altijd ergens vandaan komt. En daarbij zijn jeugdervaringen zéér bepalend. Aan de conclusie dat noch het goede, noch het kwade de wereld ooit zullen verlaten ontsnapt niemand.

Hoewel de auteur deze keer een ander stijlpad heeft genomen, herken je de constante in haar werk: ze is zo muurvast dat je de indruk krijgt dat het verhaal zichzelf vertelt! Die Gouden Strop-nominatie mag een keer verzilverd worden!


Quotering: ****

Uitgegeven bij Q - 2016