Kristine Bilkau - De gelukkigen

De gedwarsboomde generatie !

 

 

 'Er is niet zoiets als aanspraak op zekerheid.'

                        

Wanneer ben je beter af? Als je een gepamperde jeugd hebt gehad en niet ondervonden hebt wat materiële onzekerheid betekent of als een tegenovergestelde ervaring je opvoeding bepaald heeft? Bij het lezen van de 'De gelukkigen' is dat een moeilijk van je af te schudden vraag.

Georg en Isabell moeten het sowieso doen met de bagage die ze hebben meegekregen. Zij is een twijfelende, angstige vrouw die vaak aan het cocon van haar jonge jaren terugdenkt en haar eigen kind, de tweejarige Matti, overbeschermt. Ze ziet overal ziektekiemen en ongezond voedsel. 'Het zou alleen maar mis gaan als ze haar nek uitstak', is een veelzeggende uitspraak van deze controlefreak. Maar omdat het leven geen rekening houdt met de gevoeligheden van mensen, slaat het noodlot toe. De cellospeelster krijgt last van een trillende hand en raakt haar goed betaalde baan bij een musicalgezelschap kwijt. 


© Pixabay

Hoewel journalist Georg nuchterder omgaat met het bestaan, is ook hij geen kind van krimpende economische tijden. Als de krantdirectie banen wegsnoeit, raakt hij alle houvast kwijt. Terwijl hij dagdroomt over een plattelandswoning in Ierland of een ander romantisch oord, beseft hij dat het misschien niet eens mogelijk is om in hun vertrouwde wijk te blijven wonen. Ook Isabell vertoont escapistisch gedrag. Dat richt zich op het gaan winkelen in kleding- en delicatessenzaken die ze zich voorheen wel kon veroorloven.

Hoe meer tegenvallende sollicitaties, hoe hoger de spanning oploopt. Waar het stel in het begin van het verhaal nog talent had om met elkaar te communiceren en kleine ruzies op een ontroerende manier bij te leggen, sluipen grimmigheid, kilte, irritatie en zwijgen het gezin binnen. Georg zinkt weg in 'theatrale zwaarmoedigheid' en beiden verliezen ze hun zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde. 'Vreugdeloosheid verspreid zich als een gif,' kun je lezen. De gelukkigen illustreert het idee dat je eerst héél diep moet wegzinken om uit de put te kunnen klimmen. En net als ouders die een kind verloren hebben van elkaar wegglijden, blijkt ook dit leed lange tijd te groot om gedeeld te kunnen worden.
 

Kristine Bilkau heeft een medogenloze pen. Haar taal en beeldspraak zijn even doeltreffend als dartpijltjes die in de roos vliegen! Niet alleen wordt het psychologische spel tussen de partners en hun zoektocht naar een nieuwe identiteit rauw neergezet, ook maatschappelijke fenomenen zoals de beleggingsrage, beamerconferenties, de romantiek van het moederschap, autarkische bohemiens... krijgen vegen uit de pan. 

 

© Pixabay

Misschien moet je horen bij deze generatie van eind dertigers, begin veertigers, om je goed te kunnen verplaatsen in hun verlangen naar een status quo waarin geen plaats is voor het omgooien van het roer, het opentrekken van de horizon. Bij dit stel leidt een in de watten gelegde jeugd tot verstarring, tot een dromenloos existeren. '...ze zijn geen avonturiers. Maar hij wilde wel dat ze het waren', geeft Georg toe. Pamperen kan dus verlammend werken. Deze op zichzelf teruggeplooide leventjes hebben iets treurigs. Is zelfverwezenlijking niet iets doen met je talenten?  

 

De gelukkigen maakt je benieuwd naar de generatie die wel met grote vraagtekens is opgegroeid!

 

Quotering: ****

Uitgegeven bij Cossee - 2016