Ish Aït Hamou - Cécile

Een queeste van bron naar bron

 

'Nauwelijks een dag nadat hij had kennisgemaakt met de geur van vanille,

stak hij er zijn hand naar uit.'

Er was eens… een Pietje Bel in een dorp bij een bron in het zuiden van Marokko. Tot ergernis van zijn vader kleurt de elfjarige Djibril graag buiten de lijntjes. Hij loopt er de kantjes af als het gaat om het leren van Koranteksten en het respecteren van huisregels. Djibril is een dromer voor wie ‘de troostende eenzaamheid’ van deze weg-van-de-wereld-plek onvoldoende rust brengt. Dat geldt ook voor zijn broer Kareem die een palmboom verkoopt omdat hij naar een paar leren schoenen verlangt. Die nieuwe stappers brengen hem op het pad van Cécile, een Franse toeriste, en zullen meer dan één leven een onomkeerbare richting uitsturen.

‘Een seconde duurt maar een seconde en dan wordt hij onderdeel van een verleden waar je onmogelijk naar kunt teruggaan,’ beseft Cécile.

Atlas-gebergte Zuid-Marokko
© Joaoleitao

In deel twee van deze roman vervlecht de auteur individuele verlangens met de tijdgeest. Zijn personages gaan op in de hedendaagse diaspora die over de Middellandse-Zee naar Europa leidt. Het is niet Kareem maar Djibril die de overkant haalt, in een Spaanse hacienda aan de slag kan en jaren later bij Cécile in Parijs echte en geveinsde liefde vindt.

‘Je hebt de morele plicht om iets te betekenen voor iemand anders’, hoort de jonge man zijn vader zeggen.

Wanneer Djibril deze leefregel op een spontane manier toepast, word je gegrepen door hartbrekende scènes. In deze vertelling vloeit puurheid in zijn hoogste vorm over in wurgende duisternis. Hoe zuiverder de liefde, hoe meer pijn ze doet.

Toch zou Ish Ish niet zijn mocht hij van zijn hoofdfiguur alleen een gevend mens maken. Net als in zijn debuut Hard hart voert hij in Cécile het thema van de leermeesters op. Dat zijn seingevers, horizonverbreders en houvast bieders zoals ‘de Generaal’ op de berg boven de oase, Abid, de overzetboot-habitué, Franco Vasquez, de barse hacienda-eigenaar en natuurlijk zijn eigen vader. Hun wijsheid is altijd bij hem.

Dorp in Zuid-Marokko
© https://pollyvoofranzay.wordpress.com/

Wie Ish kent, weet ook dat hij van aforismen houdt. In dit verhaal zitten er talrijke.

‘Kijk nooit naar jezelf door de ogen van een ander. Te veel meningen en te weinig begrip maken het beeld alleen maar troebel’, laat hij ‘de Generaal’ zeggen.

Cécile is even beschouwend als verhalend, direct maar ook suggestief. Deze jong-volwassen auteur weeft een web van grote en kleine draden die elkaar op een verrassende manier vinden. Hoe Kareem opgaat in ‘De Generaal’ is een sublieme vondst!

Dit is een boek over verbeelding, over traditie en moderniteit, over letterlijk en figuurlijk in het water springen en, niet in het minst, over een gedurfde definitie van de liefde. Ish is een sprookjesverteller maar één die weet dat sprookjes zonder doornen niet geloofd worden. Ondanks deze stekelige waarheid gaat de geur van vanille, als een zalfje, op alle bladzijden mee… zelfs tot voorbij de grens van de dood!

Quotering: ****½

Uitgegeven bij Manteau – 2015